Po Środku, czyli zimowa impreza Mazury24 już w styczniu 2025
Wilkasy / Port PTTK Wilkasy / 16:00
Pałac w Mieduniszkach Wielkich ma pecha. Choć piękny i okazały, wielokrotnie cierpiał z powodu pożarów. Przetrwał zawieruchę II wojny światowej i służył w czasach PRL jak część Państwowego Gospodarstwa Rolnego. Kiedy po transformacji ustrojowej miał odzyskać swój blask i stać się eleganckim pensjonatem, ponownie spłonął. Teraz to już tylko ciekawa dla eksploratorów ruina.
Dawny majątek ziemski usytuowany około 35 km na północny wschód od Węgorzewa, 2 km od granicy Polski z obwodem kaliningradzkim. Rezydencja ziemska została wybudowana na terenie wsi Mieduniszki Wielkie (niem. Groβ Medunischken), w zakolu rzeki Węgorapy, w centrum posiadłości, pomiędzy parkiem, a zabudowaniami gospodarczymi. Wieś położona jest w powiecie gołdapskim, w gminie Banie Mazurskie.
Od XVIII do końca wieku XIX wieku znajdujący się tu majątek ziemski był jednym z kilku skupionych w rękach znanej, pruskiej rodziny von Farenheid.
W późniejszym okresie, do 1945 roku, stał się własnością rodziny Schmidt von Altenstadt. Obecną rezydencja powstała w miejscu dawnego ceglanego dworu, który został zniszczony podczas I wojny światowej. Na jego miejscu wzniesiono w 1920 roku duży neobarokowy pałac. I ten spłonął jednak w 1922 roku, ale szybko został odbudowany według pierwowzoru.
Po drugiej wojnie światowej na terenie majątku utworzono Państwowe Gospodarstwo Rolne, natomiast pałac zaadaptowano na biura i mieszkania pracowników. Mieściło się tam także przedszkole. Po likwidacji PGR-ów z początkiem lat 90-tych XX wieku budowla została opuszczona i stopniowo zaczęła niszczeć.
Od 1997 roku jest to własność prywatna. Nowy właściciel po 2001 roku podjął remont pałacu, zapowiadając utworzenie w nim pensjonatu. W 2004 roku, w trakcie prowadzonych prac, budynek częściowo spłonął. Od tamtego czasu został pozostawiony i stopniowo zamienia się w ruinę.
To budynek murowany z cegły, otynkowany, jednokondygnacyjny, podpiwniczony, z użytkowym poddaszem, przykryty dachem mansardowym z lukarnami. Wzniesiono go na planie wydłużonego prostokąta z dwukondygnacyjnymi ryzalitami umieszczonymi w elewacjach wzdłużnych.
Ryzality zwieńczono trójkątnymi szczytami i zamknięto daszkami dwuspadowymi. W elewacji ogrodowej umiejscowiono duży taras wsparty na czterech jońskich kolumnach, pierwotnie z zabudowanymi bocznymi ścianami.
Do elewacji południowo-zachodniej dobudowana została niższa oficyna. Ozdobą budynku były tynkowanie obramienia ryzalitów, a także otworów okiennych i drzwiowych. W otoczeniu pałacu znajdują się pozostałości parku (z kilkoma egzemplarzami cennego starodrzewu), a także dawnych neogotyckich zabudowań gospodarczych (w stanie ruiny).
W XVIII i XIX wieku wzdłuż rzeki Węgorapy znajdowało się szereg majątków należących do rodu von Farenheid, m.in. w Rapie, (niem. Angerapp), słynącej rodzinnego mauzoleum w kształcie piramidy czy Bejnunach Małych (niem. Klein Beynuhnen, obecnie po stronie rosyjskiej).
Serwis mazury24.eu nie ponosi odpowiedzialności za treść komentarzy i opinii. Prosimy o zamieszczanie komentarzy dotyczących danej tematyki dyskusji. Wpisy niezwiązane z tematem, wulgarne, obraźliwe, naruszające prawo będą usuwane.
Z bratem tam przez 12 lat biwakowalismy kazdego lata